Uroczystość odsłonięcia tablic pamiątkowych poświęconych pamięci prof. Czesława Somorowskiego i prof. Tomasza Brandyka

Uroczystość odbędzie się 14 października 2024 r. o godz. 12:15 w Audytorium II na Wydziale Budownictwa i Inżynierii Środowiska SGGW. 

prof. dr hab., dr h.c. inż. Tomasz J. Brandyk (1951-2009)

Studiował w latach 1969-1974 na Wydziale Melioracji Wodnych Szkoły Głównej Gospodarstwa Wiejskiego w Warszawie, uzyskując dyplom magistra inżyniera melioracji wodnych. Po studiach podjął pracę w Instytucie Melioracji i Gospodarki Wodnej SGGW, a po reorganizacji struktury wydziałowej w Katedrze Melioracji Rolnych i Leśnych (obecnie Katedra Kształtowania Środowiska). W 1982 r. uzyskał stopień doktora nauk technicznych, w 1990 roku doktora habilitowanego nauk rolniczych, a w 1998 roku tytuł profesora nauk rolniczych. W pierwszych latach zatrudnienia odbył szereg staży naukowych krajowych i zagranicznych m.in. w 1978 roku odbył półroczny staż na Uniwersytecie w Iowa (USA), w 1982 przebywał 6 miesięcy na Uniwersytecie w Wageningen (Holandia), a w latach 1983-1985 był zatrudniony na Uniwersytecie w Dublinie (Irlandia).

Zainteresowania badawcze prof. T. Brandyka obejmowały wiele problemów naukowych m.in. metody pomiaru parametrów glebowych charakteryzujących ruch wody w strefie nienasyconej wraz z oceną ich zmienności przestrzennej, zmiany parametrów fizycznych i wodnych gleb pod wpływem nawodnień, uwilgotnienie gleby w modelach zmian klimatu, gospodarowanie wodą w aspekcie ochrony i renaturyzacji zdegradowanych gleb torfowych. Dorobek naukowy, wdrożeniowy oraz inżynierski składa się 388 pozycji, z czego 170 opublikowanych. Wśród prac opublikowanych 96 stanowią oryginalne prace naukowo-badawcze, a 8 to podręczniki i skrypty. Wiele z tych publikacji miało pionierski charakter, wytyczający nowe kierunki badań. Jako nauczyciel akademicki prowadził wykłady m.in. z następujących przedmiotów: Fizyka ośrodków porowatych, Podstawy melioracji, Systemy nawodnień. Ochrona mokradeł i gleb organicznych, Hydrogenic soils, Soil hydrology.

Szczególne zasługi miał prof. T. Brandyk w zakresie organizacji nauki. W latach 1994-1999 był przez 2 kadencje dziekanem Wydziału Melioracji i Inżynierii Środowiska SGGW, w latach 2000-2008 kierownikiem Katedry Kształtowania Środowiska, a także członkiem różnych komisji rektorskich i senackich w SGGW. Był wieloletnim członkiem Centralnej Komisji ds. Stopni i Tytułu Naukowego, członkiem Sekcji „Gospodarki wodnej i leśnej oraz kształtowania obszarów rolnych i leśnych” Komitetu Badań Naukowych. W 2002 roku został wybrany członkiem korespondentem PAN pełniąc m.in. funkcję wiceprzewodniczącego V Wydziału PAN. Był członkiem Rad Naukowych kilku instytutów naukowych. Pełnił także funkcje w organizacjach międzynarodowych, w tym wiceprezydentem Międzynarodowego Stowarzyszenia Torfowego (IPS) oraz członkiem Prezydium Komitetu Krajowego Międzynarodowej Komisji Nawodnień i Odwodnień (ICID).

Prof. Tomasz Brandyk był wybitnym autorytetem w zakresie kształtowania środowiska rolniczego, gospodarowania zasobami torfowisk, gospodarowania zasobami wody na terenach rolniczych i leśnych. Wyrazem uznania dla Jego dokonań naukowych było nadanie Mu godności doktora honoris causa przez Akademię Rolniczą we Wrocławiu w 2005 r. (obecnie Uniwersytet Przyrodniczy).

prof. dr hab., dr h.c. inż. Czesław Somorowski (1930-2004)

Ukończył studia na Wydziale Melioracji Wodnych Szkoły Głównej Gospodarstwa Wiejskiego w Warszawie uzyskując w 1954 roku dyplom magistra inżyniera melioracji wodnych. W okresie 1950-1971 pracował w Katedrze Melioracji Rolnych i Leśnych SGGW na stanowiskach zastępcy asystenta (1950), asystenta (1952), starszego asystenta (1954), adiunkta (1957) oraz docenta (1966). W latach 1968-1971 pełnił funkcję prodziekana Wydziału. W 1972 roku został powołany przez ministra rolnictwa na stanowiska dyrektora Instytutu Melioracji i Użytków Zielonych w Falentach. W 1973 otrzymał tytuł profesora nadzwyczajnego. W 1983 powrócił do SGGW pełniąc w okresie 1986-1999 funkcję kierownika Katedry Melioracji Rolnych i Leśnej (obecnie Katedra Kształtowania Środowiska). Stanowisko profesora zwyczajnego objął w 1991 roku.

Zainteresowania badawcze prof. C. Somorowskiego początkowało dotyczyły dynamiki uwilgotnienia w profilu glebowego jako czynnika bilansu wodnego w zlewniach rzecznych. Badania tego problemu było przedmiotem pracy doktorskiej (1961) i habilitacyjnej (1965). W następnym okresie zakres badań Profesora obejmował bilans wodny zlewni rzecznych użytkowanych rolniczo, zużycie wody przez rośliny uprawne oraz gospodarowanie wodą w obszarach rolniczych w aspekcie ich zrównoważonego rozwoju. Rezultatem tych badań były materiały umożliwiające ocenę potencjalnych możliwości siedlisk w zakresie dostępności wody dla roślin oraz określanie parametrów technicznych urządzeń odwadniających i nawadniających, w tym retencji użytecznej, dawek nawodnieniowych, dopuszczalnych stanów wód gruntowych. Istotny był udział Profesora w ogólnopolskich pracach zakończonych wydaniem obszernej monografii nad zużyciem wody przez rośliny uprawne. Cenione są też pod względem wdrożeniowym prace dotyczące koncepcji oraz wdrożenia systemu wodnogospodarczego w zlewni górnej Noteci.

Dorobek naukowy prof. C. Somorowskiego obejmuje około 170 pozycji, w tym 140 opublikowanych (115 indywidualnych). Jako bardzo istotne pozycje należy wymienić dwie zespołowe monografie „Współczesne problemy melioracji” oraz „Wodno-bilansowe kryteria kształtowania siedlisk w krajobrazie rolniczym”. Ważną działalnością Profesora była dydaktyka i rozwój kadr. Wykładał m.in. następujące przedmioty: Podstawy melioracji, Melioracje rolne, Eksploatacja urządzeń melioracyjnych, Budowa stawów rybnych, Gospodarka wodna, Podstawy zrównoważonego rozwoju środowiska. Pod kierunkiem prof. Somorowskiego wykonano około 50 prac magisterskich i inżynierskich. Był promotorem czterech prac doktorskich. Liczne są osiągnięcia organizacyjne Profesora. W latach 1984-1990 pełnił funkcję przewodniczącego Komitetu Melioracji i Inżynierii Środowiska Rolniczego PAN, a także przewodniczącego Polskiego Komitetu Narodowego Międzynarodowego Komitetu Nawodnień i Odwodnień (ICID) oraz członkiem wielu rad naukowych i naukowo technicznych. Jest powszechnie uznawany jako Profesor wybitny i bardzo zasłużony dla nauki i rozwoju kadr naukowych i inżynierskich. Dowodem tego było nadanie Mu godności doktora honoris causa przez Akademię Rolniczą we Wrocławiu w 2001 r. (obecnie Uniwersytet Przyrodniczy).