Historia
Początki SGGW
Szkoła Główna Gospodarstwa Wiejskiego jest najstarszą rolniczą szkołą wyższą w Polsce i czwartą tego typu uczelnią w Europie. Jej początki sięgają 1816 r. i są związane z utworzeniem Instytutu Agronomicznego w Marymoncie. Orędownikami jej założenia byli Stanisław Staszic i Stanisław Potocki, a jego pierwszym dyrektorem został Jerzy Benjamin Flatt, jeden z najlepszych znawców stosunków gospodarczych w Królestwie Polskim.
Instytut Agronomiczny prowadził kształcenie na dwóch poziomach: wyższym dla przyszłych ekonomów i zarządców, a także synów właścicieli ziemskich, oraz elementarnym – dla przyszłych kwalifikowanych robotników. Pierwszą siedzibą Instytutu był Pałacyk królowej Marysieńki Sobieskiej. Uczelni przydzielono dobra rządowe – Marymont z Bielanami i folwarkami (Ruda Wawrzyszew, Buraków).
Losy Instytutu odzwierciedlają dzieje Polski. Poddawany rusyfikacji, zamykany po upadkach powstań narodowych: listopadowego i styczniowego, przeniesiony do Puław, a następnie do Rosji, wciąż odradzał się, przyjmując różne nazwy. Tymczasem w Królestwie Polskim nadal próbowano zorganizować wyższe szkolnictwo rolnicze. Wieloletnie starania doprowadziły do powstania w 1918 r. Królewsko-Polskiej Szkoły Głównej Gospodarstwa Wiejskiego. Po odzyskaniu niepodległości przez Polskę uczelnia została nazwana Szkołą Główną Gospodarstwa Wiejskiego.
W niepodległej Polsce
W 1919 r. Uczelnię upaństwowiono. Pierwszy statutu został zatwierdzony przez Naczelnika Państwa Józefa Piłsudskiego. Początkowo uczelnia składała się z dwóch wydziałów – Rolniczego i Leśnego. W 1921 r. utworzono Wydział Ogrodniczy. Druga Rzeczpospolita dbała o edukację. Z woli Sejmu RP Uczelnia otrzymała w 1923 roku 11-hektarowy obszar ziemi na Polach Mokotowskich, a następnie pieniądze na budowę szkoły przy ulicy Rakowieckiej. Pierwszy Pawilon oddano do użytku w 1929 roku. Wybuch II wojny światowej przerwał rozbudowę. Dopiero po wojnie ukończono pawilon drugi i wybudowano trzeci. Wszystkie trzy budynki traktowane są przez społeczność akademicką w sposób szczególny.
Okres II wojny światowej
W czasie II wojny światowej Uczelnia została zamknięta przez okupantów, a w jej murach stacjonowały wojska niemieckie. Rozpoczął się okres tajnego nauczania. W czasie okupacji wydano 130 dyplomów ukończenia studiów, a w 1945 roku zgłoszono i zatwierdzono 66 dyplomów i trzy doktoraty. Wielkimi postaciami SGGW w okresie okupacji byli: Franciszek Staff, Jerzy Grochowski, Tadeusz Gorczyński i Roman Kuntze. Po zakończeniu wojny SGGW, jako pierwsza uczelnia w Warszawie inaugurowała rok akademicki 15 maja 1945 roku. W 2000 roku Senat uczelni ustanowił dla upamiętnienia tego właśnie wydarzenia obchody święta Uczelni – Dni SGGW.
Czasy powojenne
Po wojnie nastąpił dalszy rozwój Uczelni, wyrażający się między innymi wzrostem liczby wydziałów. W 1951 roku do SGGW włączono jako czwarty – Wydział Weterynaryjny (uprzednio należący do Uniwersytetu Warszawskiego, zlokalizowany przy ul. Grochowskiej). Następnie powstały kolejne wydziały: Melioracji Rolniczych (obecnie Inżynierii i kształtowania Środowiska), Technologii Drewna , Zootechniczny, Ekonomiczno-Rolniczy, a przy Wydziale Ogrodniczym powstała Sekcja Kształtowania Terenów Zieleni (obecnie Wydział Ogrodnictwa i Architektury Krajobrazu)
W 1956 roku, w zamian za ziemie majątku w Skierniewicach oraz część Pól Mokotowskich, Uczelnia otrzymała decyzją Rady Ministrów i władz miasta Warszawy tereny na Ursynowie wraz z sąsiadującymi gospodarstwami w Wolicy, Natolinie i Wilanowie. Rozbudowa SGGW w nowej lokalizacji rozpoczęła się w latach 60., w 1989 roku przeniesiono do Pałacu w Ursynowie – dawnej własności Krasińskich – siedzibę władz Uczelni, a od 2003 roku ostatecznie ulokowano tu wszystkie wydziały, tworząc jeden z najnowocześniejszych kampusów uniwersyteckich w Europie, zarówno pod względem architektury, jak i wyposażenia w sprzęt badawczy. Kampusowi nadano imię Edwarda hr. Raczyńskiego, który, będąc spadkobiercą rodu Krasińskich, teren ten podarował państwu polskiemu na cele edukacyjne. Z terenem SGGW nierozerwalnie związana jest postać Juliana Ursyna Niemcewicza, właściciela tych terenów w latach 1822-1831.
Wybitni uczeni związani z SGGW
Wśród profesorów SGGW było wielu ludzi o europejskiej sławie i wielu takich, którzy oprócz działalności naukowej odegrali wielką rolę w rozwoju niepodległego państwa polskiego. Byli to m.in. Józef Mikułowski-Pomorski – pierwszy rektor SGGW, dwukrotny minister wyznań religijnych i oświecenia publicznego, minister rolnictwa, Władysław Grabski – wybitny ekonomista, dwukrotny premier, twórca waluty polskiej – złotego, Zdzisław Ludkiewicz – twórca Banku Rolnego i minister reform rolnych. Wielkimi postaciami byli m.in.: Franciszek Staff, Jerzy Grochowski, Tadeusz Gorczyński, Roman Kuntze, Władysław Jedliński.
Honorowymi doktorami SGGW są m.in.: Papież Jan Paweł II, Prezydent Ignacy Mościcki, a także laureaci Nagrody Nobla – Norman Borlaug, Rolf Zinkernagel i Peter Doherty.