To dla mnie ogromny zaszczyt

– Pani Profesor, jaki jest zakres i cel Pani badań naukowych? Nad czym aktualnie Pani pracuje? 

– Decyzję o studiowaniu na kierunku zootechnika w Szkole Głównej Gospodarstwa Wiejskiego podjęłam w 1991 roku i od tamtej pory zawsze najwięcej czasu poświęcałam pracom laboratoryjnym. Z początku w ramach realizacji doświadczeń do prac dyplomowych, potem piastując obowiązki kierownika laboratorium testowego, aż do momentu uzyskania tytułu naukowego profesora. Moje prace badawcze skupiały się wokół problemów praktycznych, głównie szacowania wpływu czynników środowiskowych i genetycznych na jakość odżywczą i prozdrowotną oraz przydatność technologiczną mleka i mięsa. Mam na swoim koncie udział w kilkunastu grantach krajowych i unijnych, które dotyczyły aktualnego zapotrzebowania na rozwiązywanie problemów w praktyce. Byłam kierownikiem pięciu projektów badawczych uzyskanych w ramach konkursów KBN, MNiSW, NCN i MRiRW, które dotyczyły m.in. modelowych badań zależności między systemami produkcji a jakością prozdrowotną surowca (NCN 2008-2011), podatności na schorzenia metaboliczne wysokowydajnych krów i jakości mleka (NCN 2011-2015), badań nad nowatorskimi metodami ograniczania występowania chorób i pasożytów zwierząt gospodarskich w warunkach produkcji ekologicznej (MRiRW 2017), opracowania wzorca użytkowości mięsnej dla zagrożonego wyginięciem polskiego bydła czerwonego (MNiSW 2019-2023). Byłam ekspertem w kilku pakietach zadań w projektach UE Biożywność i Core Organic. Mój dorobek naukowy i upowszechnieniowy dotyczy produkcji zwierzęcej i liczy około 300 opracowań, w tym połowa to oryginalne prace naukowe. Jestem współautorką 10 rozdziałów w monografiach i podręcznikach akademickich, kilkudziesięciu popularno-naukowych oraz 14 ekspertyz. Za moje ostatnie największe osiągnięcie uważam uzyskanie patentu razem z zespołem z Instytutu Medycyny Doświadczalnej i Klinicznej PAN dla izolatu peptydów przeciwmikrobiologicznych mających zastosowanie w medycynie klinicznej i weterynaryjnej, w tym dla krów mlecznych chorych na mastitis. 

Aktualnie prowadzę doświadczenia w gospodarstwach demonstracyjnych stosujących m.in. zasady rolnictwa regeneratywnego oraz jestem koordynatorem Grupy Roboczej ds. systemu dobrostanowego zwierząt z aspektem uboju w gospodarstwie pochodzenia oraz jakości surowców pochodzenia zwierzęcego, zrzeszającej związki hodowców i przedsiębiorców rolnych oraz producentów żywności. 

– Jakimi działaniami organizacyjnymi zajmuje się Pani? Co jest ich celem? 

– Od czterech lat jestem przewodniczącą Warszawskiego Koła Polskiego Towarzystwa Zootechnicznego i Komitetu Organizacyjnego Konferencji Naukowych z cyklu „Warsztaty Zootechniczne”. Co roku organizuję je w duchu aktualnych problemów związanych z rozwojem hodowli zwierząt, o czym świadczy ich tematyka w poszczególnych latach 2022-2024: Aktualne zagrożenia epidemiologiczne w produkcji zwierzęcej w Polsce (2021); Rola zwierząt gospodarskich (2022); Nowe wyzwania w hodowli i chowie zwierząt w praktyce (2023); Transfer osiągnięć technologicznych i naukowych do praktyki rolniczej (2024). Są to spotkania naukowców i praktyków, w których uczestniczą także studenci uniwersytetów rolniczych z całego kraju. 

– Skąd pomysł na pracę w SGGW? 

– Wychowałam się w gospodarstwie rolnym, w którym hodowane były różne gatunki zwierząt gospodarskich (trzoda chlewna, drób, krowy mleczne i konie). Zaszczepiona od dzieciństwa miłość do zwierząt i ich dobrostanu oraz wytwarzania żywności, której wybornego smaku nie sposób zapomnieć, były dla mnie inspiracją do podjęcia tego kierunku studiów za namową dr. inż. Witolda Bekasa, który na kursach przygotowawczych do SGGW proponował najlepsze kierunki pod względem kompetencji i przyszłości zawodowej. Zauważone później przez kadrę pracowniczą moje kompetencje analityczne stały się przyczynkiem do związania się na stałe z laboratorium analitycznym. Po wielu szkoleniach i studiach podyplomowych na UW rozpoczęłam analizy rozdzielania chromatograficznego substancji biologicznie czynnych w różnych matrycach biologicznych, co okazało się tak pasjonujące, że dziś jestem w tej dziedzinie ekspertem i cieszy mnie, że pomimo propozycji zatrudnienia w przemyśle pozostałam na uczelni i uzyskałam tytuł profesora nauk rolniczych w styczniu 2021 r. 

– W wyniku Pani osiągnięć naukowych i działań organizacyjnych, została Pani nominowana do Konkursu im. prof. Marii Joanny Radomskiej. Czym dla Pani Profesor jest ta nominacja? 

– Jednym słowem ZASZCZYT. To dla mnie ogromny zaszczyt z dwóch powodów. Po pierwsze uważam, że w Instytucie Nauk o Zwierzętach czynnych zawodowo jest wiele osób z większymi osiągnięciami niż moje, a decyzja Rady Dyscypliny była jednomyślna co do wyboru mnie na kandydatkę do konkursu. Z drugiej strony pamiętam dobrze Panią Profesor Joannę Radomską, która co roku brała udział w spotkaniach przedświątecznych i to z jaką empatią pracownicy odnosili się do swojej przełożonej, wtedy bardzo już schorowanej Seniorki. 

– Jakie działania zaleciłaby Pani Profesor swoim młodszym koleżankom na początku drogi naukowej? W jaki sposób powinny działać, żeby prawidłowo rozwijać tę karierę? 

– To sprawa bardzo indywidualna. Każdy młody naukowiec cechuje się innymi zaletami. To co ich łączy to na pewno głód wiedzy i chęć odniesienia sukcesu zawodowego. Na początku drogi naukowej powinno się skonfrontować plan rozwoju z wieloletnią perspektywą. Ważny jest umiar we wszystkich działaniach. Moje rady to: aby dążyć do rozwoju z zachowaniem równowagi między pracą a odpoczynkiem, wykorzystywać możliwie jak najwięcej okazji do poszerzania swoich horyzontów, myśleć holistycznie a specjalizować się w wybranym przez siebie kierunku, pracować w zespołach interdyscyplinarnych i dbać o aspekt upowszechniania wyników swojej pracy na arenie nie tylko krajowej, ale przede wszystkim międzynarodowej. To daje poczucie spełnienia. Wszystkim młodym naukowcom życzę satysfakcji i dokonywania mądrych, przemyślanych wyborów. 

– Dziękuję za rozmowę. 

Rozmawiała: Anita Kruk, Biuro Promocji SGGW